Ὁ Στέλιος Παπαλεξανδρόπουλος, ομότιμος καθηγητής του Τμήματος Κοινωνικῆς Θεολογίας και Θρησκειολογίας τοῦ ΕΚΠΑ εἶναι θρησκειολόγος, εἰδικευμένος στον Ιαπωνικό Βουδισμό. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν και στα πανεπιστήμια Γενεύης και Βέρνης τῆς Ἑλβετίας. Το 1979-1981 με ὑποτροφία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας τῆς Ἰαπωνίας ἔκανε μεταπτυχιακές σπουδὲς στην ἰαπωνική βουδιστική φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Τόκυο. Διδάκτωρ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν (1992) με τη διατριβή Ὁ Ἰάπωνας φιλόσοφος Νισίντα Κιταρό-Προϋποθέσεις για τον προσδιορισμό τῆς βουδιστικῆς του ταυτότητας. Ἔρευνα σε συνεργασία με διάφορα πανεπιστήμια στην Ἰαπωνία ἔκανε στη συνέχεια ἀρκετες φορές, με αποτέλεσμα έργα ὅπως: Θεότητες και κόσμος στην κοσμολογία τοῦ Κοτζίκι, Ἡ Ἀληθινή Πραγματικότητα στο Ἔργο τοῦ Ντόγκεν, Ἱστορία τῆς Τέχνης τοῦ Ἰαπωνικοῦ Βουδισμοῦ (552-794).
Στο Τμῆμα Κοινωνικῆς Θεολογίας και Θρησκειολογίας δίδαξε πάνω ἀπο 40 χρόνια τα μαθήματα που ἵδρυσε ὁ ἴδιος: Εισαγωγή στη Θρησκειολογία, Ἰνδουϊσμός, Βουδισμός, Κινεζικά και Ἰαπωνικὰ Θρησκεύματα και Νέα Θρησκευτικὰ Κινήματα. Για τα Νέα Θρησκευτικά Κινήματα δίδαξε επίσης στο ΠΜΣ τοῦ ἴδιου Τμήματος ἐπι σειρα ἐτῶν.
Στη Φιλοσοφική Σχολή τοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν δίδαξε ἐπίσης ἐπι σειρά ἐτῶν το μάθημα “Ἰαπωνικός Πολιτισμός” και “Φιλοσοφία τῶν λαῶν τῆς Ἀνατολῆς”.
Ἔχει ἀκόμη ἀσχοληθεῖ με την ἰαπωνική λογοτεχνία, ἐκπονώντας μεταφράσεις με ἐκτεταμένες εισαγωγές και σχόλια ἀπό το ἔργο τοῦ Σίγκα Ναόγια, τοῦ Οὐέντα Ἀκινάρι, τοῦ Κόμπο Ἀμπέ.
Ἐπίσης δίδαξε σειρές μαθημάτων για τη βουδιστική τέχνη, και για ἄγνωστα στη χώρα μας ρεύματα ζωγραφικῆς και ξυλογραφίας, ὅπως ἡ Νιχόνγκα και ἡ Σίν-χάνγκα.
Μόνιμη ἐπιδίωξή του ὑπῆρξε ἡ ἵδρυση Τμήματος Ἰαπωνολογίας σε ἑλληνικό Πανεπιστήμιο. Με δικές του προσπάθειες και τῆς Κυβέλης Βερνιέ ἱδρύθηκε στο Ἰόνιο Πανεπιστήμιο Τμῆμα Ἀσιατικῶν Σπουδῶν.
Ἔχει πολλές δημοσιεύσεις σέ διάφορες γλῶσσες σχετικά με τις ἰαπωνικές θρησκεῖες, την ἰαπωνική λογοτεχνία, τα Νέα Θρησκευτικά Κινήματα, την Ὀρθόδοξη Θεολογία. Ἔχει συμμετάσχει με ανακοινώσεις σε συνέδρια τῆς IAHR και ἄλλων διεθνῶν ἑταιρειῶν και πανεπιστημίων στην Ἰαπωνία, Ἰνδία, Ἰταλία κ.ἀ. Εἶναι μέλος της EAJS (European Association for Japanese Studies). Ἐκτός ἀπό τα αναφερθέντα, ἡ ἐργογραφία του περιλαμβάνει: Ἰνδουϊσμός-Ἱστορική εἰσαγωγή, Βουδισμός-Ἡ ἰνδική περίοδος, Ἀνατολικές θρησκείες κ.ἄ.
Το 2014 ἔλαβε το «Βραβεῖο τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῆς Ἰαπωνίας», που ἀπονέμεται σε πρόσωπα που ἔχουν συμβάλει στην ἀνάπτυξη τῶν σχέσεων τῶν χωρῶν τους με την Ἰαπωνία.
Το 2020, βραβεύτηκε ἀπό τον Αὐτοκράτορα τῆς Ἰαπωνίας με το παράσημο τοῦ τάγματος τοῦ Ἀνατέλλοντος Ἠλίου, Χρυσῶν και Ἀργυρῶν Ἀκτίνων με Ροζέττα, για τη συνεισφορά του στην ανάπτυξη τῶν ἑλληνο-ἰαπωνικῶν σπουδῶν και την αμοιβαία κατανόηση μεταξύ τῶν λαῶν τῆς Ἑλλάδας και τῆς Ἰαπωνίας”.
